Ik zit nu op zolder te scrappen, met een half oog Grey's Anatomy (herhaling van een herhaling ) te kijken en ik geniet. Geniet van de regen op het dak, de flitsen van het onweer en het gedonder dat overtrekt.
Ik word altijd een beetje melancholisch van dit weer. Het doet me aan mijn opa van mijn moeders kant denken.
Mijn opa Wenum was een sterke, stugge man. Hij kon moeilijk aan zijn eigen kinderen laten blijken dat hij van ze hield, dat had hij nooit geleerd
Ondanks dat voel ik me verbonden met hem. Een gedeelte van mijn paardenliefde komt van zijn kant van de familie, mijn nichtje benoemde het laatst als dat ik hetzelfde contact met de aarde leek te hebben als hij.
Ik kan me herinneren dat ik met hem de stallen inging en dan van de druiven mocht snoepen. (streng verboden terrein voor de rest van de familie zolang hij dat zei!), ik schijn als peuter tussen de benen van dekhengsten als Duc de Normandie te hebben gespeeld. Allemaal omdat opa zei dat dat kon en mocht.
En zijn bretels waar we als we op schoot klommen altijd mochten trekken, herinner ik me ook nog, heb nog steeds die neiging als ik iemand met bretels om zie.
Ondanks zijn vaak stugge voorkomen had hij een grote angst: onweer...
Zodra er onweer kwam verzamelde hij zijn kinderen om zich heen op de veranda en zat hij in zijn schommelstoel met het kistje met belangrijke papieren op schoot te wachten tot het onweer voorbij was, Tot dan moesten de kinderen bij hem blijven. Mijn moeder zei dat dat de momenten waren waarop ze zijn liefde het duidelijkste voelde. Zijn bezorgdheid om alles wat dierbaar was drukte hij zo uit.
Zijn angst voor het onweer heb ik gelukkig niet geerfd (mijn broertje wel, die zou het liefste ook iedereen uit bed trommelen) en hopelijk weten mijn kids ook zonder onweer wel dat ik van ze houd.
Maar ik ben wel dankbaar voor de herinneringen die ik van hem heb, en gelukkig wist ik ook wel zonder dat hij het zei dat ie van me hield.
Maar met dit weer moet ik altijd aan dat beeld denken van die grote man in zijn schommelstoel (met sigaar!) en zijn kinderen om hem heen verzameld.
Ik word altijd een beetje melancholisch van dit weer. Het doet me aan mijn opa van mijn moeders kant denken.
Mijn opa Wenum was een sterke, stugge man. Hij kon moeilijk aan zijn eigen kinderen laten blijken dat hij van ze hield, dat had hij nooit geleerd
Ondanks dat voel ik me verbonden met hem. Een gedeelte van mijn paardenliefde komt van zijn kant van de familie, mijn nichtje benoemde het laatst als dat ik hetzelfde contact met de aarde leek te hebben als hij.
Ik kan me herinneren dat ik met hem de stallen inging en dan van de druiven mocht snoepen. (streng verboden terrein voor de rest van de familie zolang hij dat zei!), ik schijn als peuter tussen de benen van dekhengsten als Duc de Normandie te hebben gespeeld. Allemaal omdat opa zei dat dat kon en mocht.
En zijn bretels waar we als we op schoot klommen altijd mochten trekken, herinner ik me ook nog, heb nog steeds die neiging als ik iemand met bretels om zie.
Ondanks zijn vaak stugge voorkomen had hij een grote angst: onweer...
Zodra er onweer kwam verzamelde hij zijn kinderen om zich heen op de veranda en zat hij in zijn schommelstoel met het kistje met belangrijke papieren op schoot te wachten tot het onweer voorbij was, Tot dan moesten de kinderen bij hem blijven. Mijn moeder zei dat dat de momenten waren waarop ze zijn liefde het duidelijkste voelde. Zijn bezorgdheid om alles wat dierbaar was drukte hij zo uit.
Zijn angst voor het onweer heb ik gelukkig niet geerfd (mijn broertje wel, die zou het liefste ook iedereen uit bed trommelen) en hopelijk weten mijn kids ook zonder onweer wel dat ik van ze houd.
Maar ik ben wel dankbaar voor de herinneringen die ik van hem heb, en gelukkig wist ik ook wel zonder dat hij het zei dat ie van me hield.
Maar met dit weer moet ik altijd aan dat beeld denken van die grote man in zijn schommelstoel (met sigaar!) en zijn kinderen om hem heen verzameld.
Reacties
Dank voor je leuke comments op mijn blog! Ben meteen ook op jouw blog gaan kijken, blijkt dat ik hier al wel vaker heb gespiekt (zal wel door een link van een link van een link van een andere blog).